Arbeidsvitaminen

Tijdens het werk vind ik het prettig om de radio aan te hebben. Het zijn toch de arbeidsvitamines. Bij mij werkt het zelfs zo, dat als het stil is, dat ik daar een beetje zenuwachtig van word.

Nu merk ik ook dat ik van veel soorten muziek houd. Misschien omdat ze op de radio van alles draaien en ik dus gewend ben aan diverse stijlen. Ik heb een brede smaak en mijn ipod staat vol met cd’s van verschillende stijlen. Wanneer ik onderweg ben zet ik graag een muziekje op. De muziek inspireert me. Sommige nummers raken me, terwijl ik van andere nummers harder ga lopen. Bij sommige nummers heb ik een herinnering en daarvoor geldt, dat ik ofwel kippenvel krijg en hem uitzet, of juist keihard zet en mee moet zingen.

Leuk om je eens te bedenken, dat als bepaalde muziek jou inspireert, dat het ooit door iemand is gemaakt, die ook inspiratie nodig had, om dat betreffende nummer te schrijven. Die had natuurlijk dat nummer dat jij nu gebruikt voor inspiratie nog niet. Die moest hij nog bedenken. Welk liedje heeft diegene dan gebruikt ter inspiratie van het nummer dat je nu inspireert... Een beetje een kip-ei probleem.

Grappig is ook, dat zeker niet elke muziek mij inspireert. Zo heb ik niet veel met klassieke muziek. Waar het voor de ene persoon rustgevend kan zijn, word ik er bloednerveus van. De beleving is voor iedereen anders. Sommige mensen horen alleen de melodie, anderen alleen de tekst en een ander hoort alles. Misschien herken je zelf dat je bij een liedje een punt hebt ontdekt waaraan je je irriteert. De uitspraak, een tikje of kraakje, een rare zinsbouw, slecht Engels, vreemde ademhaling of een krakende stoel. Wat ik heb en wat ik veel mensen hoor doen om me heen, is het vertalen van liedjes. Bij het liedje Umbrella-ella-ella... hoor ik toch echt: Onder mijn paraplu-u-u. Of You can leave your hat on, wordt dus: Je mag je hoed op hou-we.  

Als er een liedje van Blof of Guus Meeuwis op de radio komt, dan wil ik ook nog wel eens de radio uitzetten of meestal ga ik dan maar even koffie halen voor mijn collega’s. Misschien beleven die het liedje anders en worden ze juist wel geïnspireerd. Ik in ieder geval niet. dat geeft maar weer aan; smaken verschillen. (En gelukkig maar!)