Zweten met de tas op schoot

Op de scooter met wind en regen is niet heel fijn. Vandaag is zo’n dag. Deze morgen sta ik op met het idee om met de trein te gaan.

Ik stap iets eerder mijn bed uit, want de trein wacht niet op mij, leg ik mijn kids uit. Ik kleed me snel aan en geef mijn kids en vrouw nog even een korte knuffel. Eenmaal beneden smeer ik geroutineerd de bammetjes en check ik de klok. Ik heb nog 15 minuten tot de trein gaat. Ik moet 12 minuten lopen, dus ik heb nog wat speling.

Zakken

‘Pling’, mijn telefoon herinnert me, dat ik de plastic afvalzak moet buiten zetten. Snel pak ik de zak en bind hem dicht. Ook zie ik dat mijn jas is gewassen en uitnodigend klaar hangt, dus ik verhuis mijn OVchipkaart, portemonnee, hoofdtelefoon en sleutelbos van de zakken van mijn oude jas naar de zakken mijn schone jas. Tot ik voel dat de mouwen van binnen nog nat zijn. Oei. Ik verhuis snel al mijn spullen weer terug naar de oude jas, die ik natuurlijk al netjes boven had opgeruimd. Ik check alle zakken nog een keer, alvorens ik vergezeld van de vuilniszak de deur uit stap. De vuilniszak, zet ik naast haar broertjes op de afval verzamel plek. Ik draai me om, zie gelukkig nog een glimp van een deel van de thuisblijvers en pers er nog een snelle zwaai uit. Dan zet ik de looppas in.

6 minuten

Ik werp een korte blik op mijn horloge, zie 07:35, nog 6 minuten voor de trein vertrekt. De looppas veranderd abrupt in een draf, maar in een winterjas en een laptoptas op mijn rug, valt dat niet mee. Ik hobbel een paar honderd meter en check de tussenstand op mijn horloge. Ik schat in dat mijn dappere poging niet tot het gewenste resultaat zal leiden. Ik schakel terug naar de looppas. Ik leg me neer bij het feit dat ik de trein zal missen.

Eindsprint

Ik wandel over het raadhuisplein en vang een glimp op van het station. Volgens de dienstregeling zou de trein net moeten wegrijden. Wat schetst mijn verbazing: Er staan mensen op het perron! ‘Gelukkig’ heeft de trein vertraging. Ik verander van strategie en start een respectabele 110 meter hordenloop. Bekaf op het perron check ik in, terwijl de trein recht voor mijn neus stopt. Ik stap zelfs als eerste in het treinstel en plof neer op een mooi plekje. Nu krijg ik het warm en doe ik mijn laptoptas af en rits mijn dikke jas helemaal open. Een chagrijnige ogende man komt naast me zitten. Vermoedelijk is hij geergerd omdat de trein vertraagd is, terwijl ik er juist blij om ben.

Daar zit ik dan, de hele rit: Met winterjas aan te zweten, met de tas op schoot.