Geen snoepjes aannemen van een vreemde

 Mijn scooter is in onderhoud en dat zit blijkbaar wat tegen, waardoor ik me de hele week in de trein naar mijn werk laat vervoeren. Ik kijk naar de mensen op het perron en in de trein. Elke dag kom ik dezelfde mensen tegen. Ik vind dat wel gezellig eigenlijk. Ik kijk rustig om me heen en neem de mensen in me op.

Arbeider

In Gouda, een kerel van ongeveer mijn leeftijd, niet heel snugger uiterlijk (eerste indruk), schoenen heel strak vast, versleten broek, flinke bakkebaarden en getinte bril. Het lijkt me een echte arbeider. Iemand die blijkbaar met zijn handen werkt. Hij speelt onhandig met zijn ouderwetse Nokia, die misschien best groot is, maar in zijn handen erg klein lijkt. Bij toeval kwam hij vlak naast mij te zitten in de trein. We hebben geen contact. Hij zit heel treurig naar zijn mobiel te staren en hij begint een SMS bericht op te stellen. Ik kan schuin op zijn handen kijken en zo zie ik dat het hem heel veel moeite kost om met zijn grove vingers een heel gevoelig bericht te sturen.

SMS bericht

Stiekem probeer ik flarden van het bericht te lezen. Ik ga niet heel uitgebreid mee zitten lezen, maar ik zie dat hij het bericht iedere keer opnieuw begint. Zijn definitieve bericht gaat ongeveer zo:

Kim, ik kom over 4 weken de rest van mijn spullen halen. Ik ben de laatste tijd erg van slag en weet niet hoe dat komt. Ik heb het erg moeilijk….

(verder kan ik het niet meer lezen)

Snoepje

Terwijl hij het bericht aan het intoetsen is, hoor ik hem een beetje snotteren. Ik merk dat hij het er niet makkelijk mee heeft. Ik hoor hem een beetje mompelen, maar probeer even mijn aandacht te verleggen. Ik kan natuurlijk niet de hele tijd naar iemand gaan zitten staren. Toch? Ik besluit een snoepje uit mijn zak te pakken. Ik heb een heerlijk rolletje Italiano bij me en ik pak er eentje uit. Ik wil net het rolletje weer in mijn zak doen, als ik oogcontact met die kerel krijg. Ik twijfel geen moment en bied hem een Italiano aan. Hij kijkt me verbaasd aan, met enigszins betraande ogen. Hij begint te stralen. Hij is stomverbaasd en neemt het snoepje lachend aan.

Bestemming

Als we enkele momenten later bij de halte Zoetermeer Centrum aankomen staan we allebei op en begint hij me te omhelzen. Hij bedankt me en verontschuldigt zich direct voor zijn actie om me te omhelzen. Hij zegt nog:

“Dank dat u zo vriendelijk tegen me bent. Dat waardeer ik heel heel erg. Dankje.”

Dan lopen we over het perron. Ik naar links en hij naar rechts. Ik kijk nog een keer om en check of ik al mijn waardevolle spullen nog in mijn zakken heb zitten. Als ik merk dat ik alles nog heb, besef ik me dat het een oprechte reactie was. Een mooie pure reactie van hem, maar ook van mij. Wanneer ik verder loop en nog één keer om kijk zie ik dat hij dromerig naar een meid kijkt die over het perron loopt. Ik denk: Met hem komt het wel weer goed, hij kan weer lachen. Ik wandel met een glimlach van oor tot oor naar mijn werk.

Ik heb iemand blij gemaakt met een snoepje. Maar wat leren wij aan onze kinderen?

Geen snoepjes aannemen van een vreemde.